Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı.
Sordular, son isteğimi, “ALLAH” dedim,
Geçirdiler, yağlı urganı, boynuma.
Kırıldı kalemim,
bir bahar akşamı.
Baktım gözlerine,
vatan fışkıran dağların,
Dilime düştü, bir
gurbet türküsü,
Uçurdum gönlümü,
umut dolu sılaya.
Boynumda yağlı
urgan, “ALLAH” dedim.
Uçarak vardım HAK
yurduna.
Kırıldı kalemim, bir bahar akşamı.
Adımı sordular, ölüm kokan, gülüşleriyle.
Adnan, Hasan, Deniz, Mehmet dedim,
Üşüştüler başıma, sıradan dağlar gibi.
Adımı sordular, sırtları bükülmüş
yamyamlar,
“VATAN” dedim, güldü gökler.
Kırıldı yazım, bir bahar akşamı,
Sevdam, özlemim, gülüm kırıldı.
Kırdılar 5000 yıllık tarihi dilimden.
Üç beş soysuz elinden,söndürülen umutlarım ile,
Kırdılar, kırdılar kalemimi.
Kırıldı kalemim,
bir bahar akşamı.
Gönlümde “DİN” ve
“VATAN”.
“Vatan sağ olsun.”
dedi,
Uğruna kalemimi
kırdığım “DAVAM”.
Yazar: Selçuk Dikici
Yorumlar
Yorum Gönder